Laba nin oo saaxiibo ah, muddo dheer kala maqnaa, ayaa si kadis ah isugu yimid bartamaha waddo. Farxaddii dib u kulankooda, midba midka kale si kal iyo laab ah ayuu u salaamay. Mid baa yiri, “Saaxiib, sidee tahay?” Kan kale ayaa ku jawaabay, “Nabad, saaxiib.”
Markale, su’aashu waxay noqotay mid shakhsi ah, “Saaxiib, Aabbahay sidee buu yahay?” Isaga oo si degdeg ah u xasuustay in Aabbihii geeriyooday. Isagoo isku dayaya inuu ka fogaado inuu saaxiibkii sii murugo geliyo, ayuu isku dayay inuu su’aasha beddelo, laakiin si aan ku talagal ahayn ayuu yiri, “Saaxiib, Aabbo weli ma xabaashii ayuu ku jiraa?”
Saaxiibkii, isagoo fahamsan in khaladka dhacay uusan ahayn mid ula kac ah oo doonaya inuu xaaladda fududeeyo, ayaa si degen ugu jawaabay, “Maya saaxiib, wuxuu u guuray kan xiga…” iyagoo labadooduba isku dayayaan inay ilaaliyaan dareenkooda iyo inay xaaladda ka dhigaan mid fudud.
Si kastaba ha ahaatee, waxay tani noqotay sheeko ay mar walba xusuustaan markay dib u milicsadaan, iyagoo iska war haya in xitaa xaaladaha adag, saaxiibtinimadu ay tahay mid ka sareysa oo si fudud looga gudbi karo khaladaadka aan ku talagalka ahayn ee hadalka. Waxayna ku dhammaatay qosol iyo faham wadaag ah oo dhex mara labada saaxiib, taasoo mar kale xoojinaysa xiriirkooda.
